Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ

Όμως η ώρα της εξόδου του Γέροντος Θεοδοσίου από τα γήινα και φθαρτά προς τα ουράνια

και άφθιτα πλησίαζε.

 Στις 9 Δεκεμβρίου του 1990 ο Γέροντας παθαίνει ανακοπή της καρδιάς στην αυλή της Μονής.

 Σε λίγο όμως επανήλθε και διηγείται ότι είδε έναν επίσκοπο συνοδευόμενο από δύο φωτεινές γυναίκες που σίγουρα ήταν ο Άγιος Λάζαρος και οι αδελφές του Μάρθα και Μαρία.

Στις 27 Αυγούστου 1991 ο Γέροντας για δεύτερη φορά παθαίνει σοβαρό καρδιακό επεισόδιο 
και ενώ τον μετέφεραν στο νοσοκομείο στην Γεθσημανή κατέναντι του τάφου της Κυρίας Θεοτόκου,

 ο Γέροντας Θεοδόσιος παρέδωσε την μακαρία του ψυχή εις χείρας Θεού.

Έτσι λοιπόν ο μακαριστός Γέροντας Θεοδόσιος πορεύθηκε την οδό των αγίων από τότε που ήταν μικρό παιδί στην πονεμένη γη της Ιωνίας και η καθαρή του καρδιά αφουγκράσθηκε τους ορισμούς του Θεού για τα επερχόμενα. Ανάλαβε μετά προθυμίας τον Σταυρό του Κυρίου, υπέμεινε μετά καρτερίας τους πειρασμούς και τις θλίψεις, ασκήθηκε μετά ζήλου στην αδιάκριτη υπακοή, συμφιλιώθηκε με τον Κύριο δια της αγίας μετανοίας, ανέβηκε σεμνοπρεπώς την νοητή κλίμακα των ενθέων αρετών, ενεδύθηκε την υψοποιό ταπείνωση, φίμωσε τα θράση των παθών με την οξεία μάχαιρα της μακαρίας αοργησίας. Ως γνήσιος μιμητής της ορθοδόξου πολιτείας των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας πορεύθηκε στους θεοσεβείς βηματισμούς τους στηλιτεύοντας τις κακοδοξίες της αιρετικής Δύσης, συνιστώντας προσοχή και εγρήγορση προσφέροντας όμως αδιακρίτως την υλική και πνευματική του συνδρομή σ’ όλους εκείνους τους χριστιανούς, μουσουλμάνους και εβραίους που θα κατέφευγαν στα φιλάνθρωπα αισθήματά του. Ο Γέροντας ήταν αληθώς ποταμός φιλανθρωπίας και κρήνη ελέους προς πάντας ανεξαιρέτως. Εκείνο όμως που κατέφλεγε την καθαρά του καρδία ήταν η επάνδρωση των Παναγίων Προσκυνημάτων και η ακώλυτως συνέχιση της διακονίας του ευσεβούς ημών Γένους στους τόπους ου έστησαν οι πανάχραντοι πόδες του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Επιθυμούσε σφόδρα οι ειρηνοποιοί ακροφύλακες του Παναγίου Τάφου και μυστικοί θεωροί του Μεγάλου Μυστηρίου της σωτηρίας του γένους των ανθρώπων  να αυξάνονται αριθμητικά και να ανέρχονται πνευματικά. Σαν το φως της αστραπής λοιπόν  εξήστραψε ο οσιακός βίος του Γέροντος Θεοδοσίου στο μέγα κλίτος του παλαιφάτου ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων και τώρα από τα ουράνια σκηνώματα «ένθα ο των εορταζόντων ήχος ο ακατάπαυστος και η απέραντος ηδονή των καθορώντων του προσώπου του Κυρίου το κάλλος το άρρητον» θα ικετεύει υπέρ ενισχύσεως και διαφυλάξεως του Πατριάρχου και της Αγιοταφιτικής Αδελφότητος και υπέρ της ακυμάντου πορείας του ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων, για να βεβαιώνει μέχρι τερμάτων αιώνος τους εγγύς και τους μακράν ότι «Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».